Zaginionym scenariuszu Dune Ridleya Scotta znalazł: „Nie sądzę, żeby fani byli szczęśliwi”

Ridley Scott's Lost Dune: 40-letnia tajemnica zaprezentowana

W tym tygodniu wyznacza cztery dekady od czasu premiery Dune Davida Lyncha, kasą, która od tego czasu kultywowała oddaną kult. Jest to wyraźne kontrast z niedawną adaptacją wielkiego ekranu Denisa Villeneuve'a do epickiej powieści Franka Herberta. Ridley Scott, początkowo przywiązany do Direct, opuścił projekt, zanim David Lynch zajął ster. Do tej pory szczegóły dotyczące wersji Scotta pozostały rzadkie.

Dzięki odkryciu przez T.D. Nguyena 133-stronicowego scenariusza w październiku 1980 r. W archiwach Coleman Luck, napisanych przez Rudy'ego Wurlitzera, teraz dostrzegamy wizję Scotta. Ten projekt, wyraźnie przeznaczony jako część pierwszej dwuczęściowej adaptacji, stanowi znaczące odejście od oryginalnego scenariusza Herberta, który został uznany za zbyt wierny i nieokreślony. Scott, po tym, jak Harlan Ellison odmówił projektu, zaciągnął Wurlitzera do pełnego przepisania.

Sam Wurlitzer określił proces adaptacji jako niezwykle trudny, zauważając, że nakreślenie historii trwało dłużej niż napisanie ostatecznego scenariusza. Starał się uchwycić esencję książki, jednocześnie wstrzykiwając wyjątkową wrażliwość. Później Scott potwierdził jakość scenariusza, nazywając go „dość pieprzonym dobrem”.

Różne czynniki przyczyniły się do upadku projektu, w tym śmierć brata Scotta, jego niechęć do filmu w Meksyku, przekroczenie budżetu i urok projektu Blade Runner . Jednak kluczowym czynnikiem, jak ujawniono w arcydziełach w Disay - Dune Davida Lyncha , był brak jednomyślnego entuzjazmu studyjnego. Czy była to kiepska kinowa adaptacja, czy po prostu zbyt mroczna, gwałtowna i politycznie oskarżona o wydanie głównego nurtu? Szczegółowa analiza skryptu pozwala na osobisty osąd.

Ponowne wyobrażenie Pawła Atreides

Scott's Dune otwiera się sekwencją snów przedstawiającą apokaliptyczne armie, zapowiadające przeznaczenie Pawła. Wizualne opisy scenariusza są uderzająco filmowe, odzwierciedlając charakterystyczny styl Scotta. Zamiast przedstawienia Timothée Chalamet, Paul jest 7-letnim chłopcem, który przechodzi test Bene Gesserit. Ta wersja podkreśla „Savage Innocence” Pawła i asertywną naturę, pokazując jego szybki rozwój i opanowanie umiejętności, przewyższając nawet Duncana Idaho. Kontrastuje to z przedstawieniem Lyncha, co podkreśla podatność Pawła.

Dynamika zmiany mocy zmieniającej się

Skrypt wprowadza kluczowy punkt fabularny: śmierć cesarza. To wydarzenie, nieobecne w powieści, służy jako katalizator upadku Atreidesa. Propozycja Barona Harkonnena dotycząca dzielenia się produkcją przypraw Arrakisa jest odrzucana przez Duke'a Leto, co prowadzi do konfliktu. Kluczowa linia, uderzająco podobna do słynnej linii z filmu Lyncha („ten, kto kontroluje Spice kontroluje wszechświat”), pojawia się w tym projekcie, podnosząc pytania o potencjalne pożyczenie lub niezależne stworzenie.

Nawigator gildii jest przedstawiany jako unikalne, rozprawione w przyprawie stworzenie, zapowiedzi elementy widoczne w Prometeuszu Scotta . Przybycie Atreidesa na Arrakis ujawnia średniowieczną estetykę, z naciskiem na miecze, feudalne zwyczaje i obawy ekologiczne. Podkreśla się wyjaśnienie Liet-Kynes na niszczycielski wpływ zbioru przypraw na środowisko.

Skrypt zawiera scenę walki baru, dodając działanie, ale potencjalnie umniejszające rozwój postaci Pawła. Prezentowane są również spotkanie ze Stilgar i późniejsze zabójstwo Harkonnen. Jesica wyraźny dialog z księciem dotyczącym ich planowanej koncepcji dziecka dodaje warstwę bezpośredniej. Skrypt przedstawia również scenę, w której Paul i Jessica leżą na sobie, gdy zjeżdżają po wydmieniu, chociaż nieobecny jest kontrowersyjny związek matki/syna z wcześniejszych szkiców.

Kultura przetrwania pustynnego i Fremen

Pustynna ucieczka Pawła i Jessiki jest intensywna, obejmująca lądowanie i walka o przetrwanie. Przedstawienie Struktury i ich podróży przez pustynię odzwierciedla adaptację Villeneuve, w tym spotkanie twarzą w twarz z kanapką. Scenariusz zawiera brutalne pojedynek między Paulem i Jamisem, podobnym do filmu Lyncha, ale z bardziej graficznym przedstawieniem. Kultura Fremen i ich rytuały są podkreślone, w tym ceremonia przypraw. Przedstawiono akceptację Pawła przez Chani jako jej nowego partnera po śmierci Jamisa.

Ceremonia wody życia jest opisana jako surrealistyczne i mistyczne doświadczenie, zawierające szamanistyczną postać i gigantyczną kanapkę. Scenariusz kończy się akceptacją Pawła i Jessiki do plemienia Fremen, przygotowując scenę dla przyszłych konfliktów. Przywołana jest jazda na piasku, kluczowy element, o którym pragnął Herbert, ale nie pokazano wyraźnie.

Unikalna interpretacja

Scott Dune , jak przewidziano w tym projekcie, przedstawia mroczną, bardziej brutalną i politycznie naładowaną adaptację. Znacząco odbiegając od powieści, podkreśla obawy ekologiczne i niebezpieczeństwa charyzmatycznego przywództwa. Dojrzałe tematy i przemoc graficzna prawdopodobnie przyczyniły się do jego odrzucenia, ale jego unikalne podejście do materiału źródłowego oferuje fascynujący kontrapunkt istniejących adaptacji. Scenariusz koncentruje się na wizualnym opowiadaniu historii i relacjach postaci, a także nacisk na tematy ekologiczne, wyróżnia go. Dziedzictwo tej utraconej adaptacji pozostaje jednak świadectwem trwałej mocy i złożoności pracy Herberta.