Marvel vs. Capcom Fighting Collection: Arcade Classic Edition ($ 49,99)
Als fan van Marvel, Capcom en vechtgames in de jaren 90 is Capcom's vechtgameserie gebaseerd op Marvel-personages als een droom die uitkomt. Beginnend met het uitstekende X-Men: Children of the Atom, zijn deze games steeds groter en beter geworden. Terwijl Marvel Super Heroes zich uitbreidde naar het bredere Marvel-universum, vervolgens de toen ongelooflijke Marvel-crossover met Street Fighter, naar het over-the-top Marvel vs. Capcom, en in With Marvel vs. Capcom 2, dat in elk opzicht schandalig is, Capcom blijft de lat hoger leggen. Marvel vs. Capcom Fighting Collection: Arcade Classics behandelt de eerste delen van de serie, en natuurlijk krijg je Capcoms uitstekende Punisher side-scrolling-game als extra bonus. Een geweldige verzameling spellen.
Deze collectie lijkt het werk te zijn van het team dat de Capcom Fighting Collection heeft gemaakt, en heeft in de meeste opzichten vergelijkbare kenmerken en extra's. Helaas strekt dit zich uit tot het hebben van slechts één opslagstatus in de hele verzameling, gedeeld door alle zeven games. Dit is al vervelend genoeg in een verzameling vechtspellen, maar gooi het in de mix met een side-scrolling side-scrolling game en het is nog erger, en je zult waarschijnlijk je voortgang zelfstandig willen opslaan, in plaats van wat je zou doen. in een vechtspel alles. Oké. Al het andere hier is wat je wilt. Veel opties zoals visuele filters en gameplay-opties, geweldige extra's, waaronder talloze illustraties en een muziekspeler, en online multiplayer met terugdraaifunctie. Een nieuwe toevoeging aan deze collectie is de NAOMI-hardware-emulatie, waar de mensen bij Capcom uitstekend werk mee hebben geleverd. Marvel vs. Capcom 2 ziet er geweldig uit en speelt geweldig.
Ik ga het daarom niet bekritiseren, maar ik wil wel zeggen dat ik zou willen dat er enkele consoleversies in zaten. De arcadeversie van de game is zo anders dan de PlayStation EX-versie dat ze hier leuk zouden zijn om op te nemen, en de Dreamcast-versie van Marvel vs. Capcom 2 heeft veel interessante extra's die het tot een beste keuze voor een thuisgame voor één speler maken . Ik zou het niet erg vinden als Capcom twee van zijn Marvel Super Nintendo-spellen hier zou plaatsen, ook al waren het niet de beste spellen. Welnu, de naam van de collectie is Arcade Classic Edition, en in tegenstelling tot Blizzard lijkt de term hier correct te worden toegepast.
Zowel Marvel-fans als fans van vechtgames hebben reden om zich te verheugen over deze uitstekende collectie. De games zijn geweldig, er wordt met zorg mee omgegaan en je krijgt een mooie set extra content en opties. Het feit dat er maar één opslagstatus is die tussen games wordt gedeeld, is een ernstig nadeel, maar verder kan ik niet veel vinden om over te muggenziften. Marvel vs. Capcom Fighting Collection: Arcade Classics is een andere must-have-collectie van Capcom, en het is geweldig om op de Switch te spelen.
SwitchArcade-beoordeling: 4,5/5
Jaren stijgen ($29,99)
Ik geef toe dat ik sinds de release sceptisch ben over deze game. Ik heb echt genoten van Yars’ Revenge. Een van mijn favoriete 2600-spellen. Dus toen ik las dat WayForward was uitgekozen om een Yars-game in Metroidvania-stijl te maken, met in de hoofdrol een jonge hacker genaamd Yar met een ontbloot middenrif, had ik het gevoel dat ik per ongeluk op een parodiewebsite was gestuit. Het is gewoon de perfecte storm van waarom, weet je? Moet ik dus terugnemen wat ik zei? Ja en nee. Allereerst is dit een goed spel. WayForward doet dit goed, dus ook hier. Het ziet er goed uit en klinkt goed, speelt soepel en de kaartindeling is goed genoeg. Trouw aan de stijl van WayForward duren baasgevechten vaak te lang, maar dat is geen probleem.
WayForward moet ook worden geprezen omdat het zijn best doet om de moeilijke taak aan te pakken om dit spel aan een oude single-screen shooter te koppelen. Je speelt vaak de levels in Yars’ Revenge-stijl, en de vaardigheden die je verkrijgt doen denken aan het originele spel, maar het is ook zoveel mogelijk verbonden met een relatief uitgewerkte wereld. Dit voelt nog steeds als een enorm traject, maar ik denk niet dat Atari veel andere keus had dan zoiets gewaagds te proberen. De bibliotheek met klassieke games kan immers maar in beperkte mate worden "opgeladen". Het voelt als een spel dat wordt verscheurd tussen twee doelgroepen die elkaar nauwelijks overlappen, en ik weet niet zeker of dit het juiste is om te doen, in plaats van iets volledig origineels te maken.
Hoewel het debat over de vraag of dit conceptueel zinvol is waarschijnlijk zal voortduren, bestaat er geen twijfel over dat de game zelf vermakelijk is. Ik denk dat je je over de beste games in het genre niet veel zorgen hoeft te maken, maar als je op zoek bent naar een Metroidvania-game om een paar dagen in het weekend te spelen, zul je niet teleurgesteld zijn met Yars Rising. Wie weet? Misschien volgen ze hierna een of twee keer en dan voelt alles natuurlijk aan.
SwitchArcade-beoordeling: 4/5
Rugrats: Avonturen in Gameland ($24,99)
Ik ben een paar jaar ouder en heb niet veel heimwee naar Rugrats, maar ik ben niet oud genoeg dat ik het niet een paar keer heb gezien met mijn jongere broers en zussen. Ik ken bijvoorbeeld de namen van de hoofdpersonen en het themalied. Vraag me niet naar de film of de versie voor volwassenen, en vraag me zeker niet om specifieke afleveringen te herinneren. Ik kende Rugrats, maar ik had geen bijzondere warme en vage gevoelens over het merk. Met dat in gedachten wist ik niet wat ik kon verwachten van Rugrats: Adventures in Gameland. Ik hoorde iemand zeggen dat het op 'Bonk' leek en dat het past bij Tommy's lichaamstype. Nou ja, er is maar één manier om het zeker te weten. Ik startte het spel op, selecteerde Tommy en ging naar het tutorialniveau.
Het eerste wat mij opviel was het heldere beeld. Als mijn geheugen correct is, is het zelfs duidelijker dan de show. Het volgende dat mij opviel, was de onhandige plaatsing van de bedieningselementen. Gelukkig is er een optie om dit probleem op te lossen. De muziek is het thema van Rugrats, dus alles klopt. Er zijn enkele Repta-munten om te verzamelen, maar ook enkele eenvoudige puzzels en vijanden om mee om te gaan. Oké, geen probleem. Platformgame met niveauverkenning, een beproefde formule. Het is niet helemaal 'Bonk', maar dat belooft niet.
Op een gegeven moment kreeg Tommy een paar hits, dus besloot ik over te stappen naar Chucky om te genieten van zijn gezondheidsrijke ervaring. Toen merkte ik dat hij een heel bekende sprong maakte. Een zeer hoge maar enigszins moeilijk te controleren sprong. Dat doen ze toch zeker niet? Ik schakelde over naar Phil, die heel laag sprong, en daarna Lil, die kon... zweven. Dat deden ze. Ze hebben het echt gedaan! Jullie allemaal, dit is een spel geïnspireerd door Super Mario Bros. 2 (Amerikaanse versie)! En ja hoor, de vijand waar ik zojuist op stapte, kan ook worden opgepakt en weggegooid. Er waren ook blokken die ik moest oppakken en stapelen om hoger gelegen terrein te bereiken. Enigszins niet-lineaire niveaus met veel verticaliteit! Niveaus waar je in het zand moet graven, en je weet dat Phil de beste is in graven. wonderbaarlijk.
Ik bedoel, er zijn hier enkele knipoogjes naar andere platformgames, maar de hoofdgameplay doet denken aan wat waarschijnlijk een van de best verkochte klassieke games is die nooit is aangepast. Niet slecht, heel goed. Zelfs de baasgevechten zijn leuk. Na een tijdje spelen merkte ik zelfs dat ik de beelden en de soundtrack kon schakelen tussen een hippe moderne versie en een 8-bits weergave op NES-niveau. Hoe dan ook, het speelt goed, en beide stijlen hebben hun verdiensten. Oh, en je kunt ook filters gebruiken. Als je het wilt, is het er. Maar ja, creatief en leuk. Geïnspireerd door een spel waar ik absoluut dol op ben. Maakt goed gebruik van zijn autoriteit. Je kunt multiplayer-spellen spelen! Mijn enige minpunt, afgezien van de besturingsproblemen, is dat het een beetje te kort en simplistisch is.
Rugrats: Adventures in Gameland is een beter spel dan ik had verwacht. Het is een hoogwaardige platformgame in de stijl van een Western Super Mario Bros. 2, met een paar extra elementen en features die voorkomen dat de game te dicht bij de bron afdwaalt. De Rugrats-licentie is goed geïmplementeerd, hoewel ik wel zou willen dat er stemacteurs waren voor de tussenfilmpjes. Natuurlijk, het is een beetje kort en licht, maar het is de moeite waard om te spelen voor zowel platformgames als fans van Rugrats.
SwitchArcade-beoordeling: 4/5
LATEST ARTICLES 
